bosvermisim herseye

Doğan Cüceloğlu’ nun eğitimdeki katılımcılarla aralarındaki konuşma:
 
 Ben: Arkadaşlar, aranızda ölümcül hastalığı olan var mı?
 Katılımcılardan Biri: Allah’a şükür, hocam, bildiğimiz kadarı ile yok.
 
 B: Ne güzel! Peki, bana, istisnasız tüm insanların, yani altı
 milyar insanın da başına geleceği garanti bir şey söyler misiniz?
 Cevap neredeyse otomatik olarak çıkar:
 K: Ölüm.
 
 B: Gerçekten de ölüm tüm insanların başına geleceği kaçınılmaz
 olan tek şeydir. Doğum da tüm insanların başına kesinlikle
 gelmiştir, ama bundan sonra gelmesi kesin olan tek şey ölümdür.
 Diğer hiç biri insanların tümünün başına gelmeyecektir. Peki,
 madem öleceğimiz garanti, bu benim ölümcül bir hastalığım olduğunu
 göstermez mi? Katılımcılar burada sessizce, başlarıyla onaylamaya
 başlar. Öleceğim belli ise benim
 ölümcül
 bir hastalığım olduğu da açıktır. Şu şekilde devam ederim:
 
 Peki, ne zaman öleceğimizi biliyor muyuz?
 
 K:Hayır
 
 B:Şu saniye içinde olma olasılığı var mı?
 K:Var.
 
 B:Yarın?
 K:Evet.
 
 B: 30 yıl sonra?
 K: Olabilir.
 
 B: Peki bunlardan hangisinin sizin başınıza geleceğini bili yor
 musunuz?
 Mesela bu akşam eve sağ salim varacağınızı nereden biliyorsunuz?
 Sınıf sessizce dinlemeye devam eder. Çünkü genellikle yaşama böyle
 hiç bakmamışlardır. Sözümü sürdürürüm:
 B: Peki bir de tersini düşünelim, bu akşam eve döndüğünüzde, bu
 sabah evden çıkarken sağ salim bıraktıklarınızı sağ bulma garantiniz nedir?
 Var
 mıdır böyle bir garanti?
 K: Yoktur hocam.
 
 B: Peki nereden biliyoruz, az sonra telefonumuzun çalmayacağını ve
 evdekilerden birinin az önce öldüğünün bize söylenmeyeceğini?
 Katılımcılar
 burada rahatsız olmaya başlarlar.
 K: Hocam konuyu değiştirsek?
 
 B: Ama en yalın ve açık gerçek üzerine konuşuyoruz, biraz daha
 devam edelim bence. Peki, acaba bunu dün gece bilseydiniz, yani
 evde akşam birlikte olduğunuz kişilerden birinin yarın ölüm günü
 olduğunu bilseydiniz, o zamanı aynı dün gece olduğu biçimde mi geçirirdiniz?
 Yoksa
 farklı şeyler mi yapardınız?
 K: Kesinlikle çok farklı geçerdi Hocam.
 
 B: Şimdi sizden rica ediyorum, lütfen bir an arkanıza yaslanın,
 gözlerinizi kapatın ve bu sabah evden çıkarken evde
 bıraktıklarınızdan birinin gerçekten öleceğini düşünün, dün
 akşamınızı nasıl geçirirdiniz?
 Aynı iletişim mi olurdu? Onunla aynı konuları mı konuşurdunuz?
 Aynı konular, tartışma ya da gerginlik konusu yaratır mıydı? Yoksa
 önemsiz hale mi gelirdi? Bu sabah evden çıkarken, bu son
 görüşünüzde ona ne
 derdiniz?
 Onun boynuna sarılmakta tereddüt eder miydiniz? Çok sıkı sarılmaya
 mı, aynaya mı vakit ayırırdınız? Ona "yüreğinizin taa derininden
 gelen bir "seni gerçekten çok seviyorum" demeye ne gerek var diye
 düşünür
 müydünüz?
 Onun ölecek olması sizin ona duyduğunuz sevgiyi yoğunlaştırmaz mıydı?
 Burada bazı katılımcıların ağladığı olur. Belli ki dün akşam
 yaptıklarından bir kısmının ne kadar anlamsız olduğunu şimdi fark
 etmişlerdir.
 
 B: Şimdi gözlerinizi açabilirsiniz, acaba kaç tartışmamızı bu
 kadar gereksiz biçimlerde yapıyoruz, kaçı gerçekten yaşamda
 karşımızdakinin varlığından daha önemli, hangilerinde "şimdi
 kalbini kırdım, ama zaman içinde ben ondan özür dilemesini
 bilirim?" diye kendi kabuğumuza
 çekilip
 tartışmaları donduruyoruz. Yarattığımız kırgınlıkları tamir etme
 olanağımız gerçekten var mı?
 
  Buna zamanımız gerçekten kaldı mı?